Dag 1: 17 juli Etten Leur - Amsterdam - Reijkjavik - Anchorage

Nog even een hectisch dagje opruimen en poetsen, koffers inpakken en laatste inkopen doen en dan naar Schiphol. Beproefd recept van de laatste jaren, nachtje slapen bij Van der Valk, lekker ontbijtje scoren en dan op je gemak naar de luchthaven gebracht worden. Wel even nog de Visa en de ING op de hoogte brengen van ons verblijf buiten Europa anders heb je de komende dagen daar geen autorisatie om te betalen. Altijd lastig in Amerika als je creditcard niet werkt. Beide instanties werken lekker vlot mee, dus ook dat is snel geregeld. Weer een zorgje minder. Op Schiphol blijkt altijd weer dat de chaotische drukte van de luchthaven meer enerverend is dan je wenst. We hebben nog niet ingecheckt en dat kan alleen via internet, dus niet op de terminals op de luchthaven zelf. We hebben nog tijd, dus dat doen we even, denken we. Tot Jos een lettertje van een paspoort verkeert intypt en de Esta van Esmée niet herkend wordt in het systeem. Haar vlucht stopt in Reijkjavik lijkt het. Gelukkig gaat het nog goed bij de bagage-incheck en worden de koffers netjes doorgelabeld naar de eindbestemming. Geen omkijken meer naar.

Dan op zoek naar de security, waar we wat nerveuzer zijn dan anders, nadat Jos zijn iPad vorige keer bij de security op Schiphol verdween. Nergens meer te vinden en wie er ook bijkwam van de beveiliging (ploegleider, hoofd beveiliging, marechaussee, luchthavenautoriteit), de iPad bleef weg. Tijd om aangifte te doen heb je dan niet, want dan vertrekt je vlucht zonder jou en daar ben je niet voor (of tegen) verzekerd. Dus waakzaamheid is geboden, zeer tegen de zin van de beveiligers. Die balen natuurlijk dat laatst in het nieuws kwam dat hun eigen collega's op grote schaal spullen achterover drukten bij de controles. Nog even de fax-free bezoeken en dan op naar de lounge. Lekker relaxt hangen in een royale fauteuil met een leker drankje en wat te eten. Wachten duurt altijd lang, maar hoeft op deze manier niet vervelend te zijn. In het vliegtuig zitten we onmiddellijk achter de business-class, dat wil zeggen dat we dezelfde stoelen hebben, met dezelfde beenlengte, alleen iets minder luxe eten. Dus geen metalen bestekje en echte glazen, but who cares. Wij vermaken ons prima en kijken een filmpje, luisteren wat muziek. Voor we het weten zijn we in IJsland. Daar is het wat onoverzichtelijk voor ons waardoor we twee keer door de douane moeten voordat we even in de lounge neerploffen en een echt schoon toilet kunnen gebruiken. Een klein vliegveld als in Reijkjavik heeft net iets te veel passagiers voor het aantal toiletten, zeker nu ze overal aan het verbouwen zijn. Reizen geeft primitieve toestanden en dat is prima, maar niet op een luchthaven ;-) Als je toch in de lounge zit kan je net zo goed een drankje en een snackje nemen. Al was het maar om de tijd door te komen. En dan weer vlug het vliegtuig in voor de laatste etappe van vandaag, Keflavik naar Anchorage. We hebben fantastisch uitzicht op bergen, gletsjers en ijsschotsen. Deze route is een vakantie op zich.

Onderweg is de keuze film kijken of slapen. Esmée kiest voor het laatste en Jos voor het eerste. En zo tikken ook de laatste uren gestaag weg. Een beetje gaar stappen we uiteindelijk uit het vliegtuig. De douane gaat redelijk snel en we hebben voor de verandering een vrolijke immigratiemedewerker, die zelfs enkele woorden Nederlands kent omdat hij daar een tijdje gewoond heeft, dus vraagt hij of we geen verboden spullen als kroketten, bitterballen of frikadellen bij ons hebben. Zo'n vrolijke immigratieman is echt een verademing bij de doorgaans strenge, stijve en afstandelijke beambten die we tot nu toe vaak zijn tegengekomen.

Bij de douane blijken we toch wat spulletjes bij ons te hebben die het land niet in mogen. Voor onze cache-vrienden Patti en Robert hebben we naast soorten drop en ontbijtkoek wat bierworstjes meegenomen, maar die mogen echt niet mee het land in, die worden geconfisqueerd. Dat wil zeggen, twee pakjes worden ingenomen en een pakje blijft in de koffer achter. Wie dit begrijpt mag het mij uitleggen. Het gaat allemaal heel gemoedelijk en even vraag je je af of dit wel echt de Amerikaanse grens is. Dan op naar Hertz waar we een fullsize auto hebben besteld omdat er geen SUV was. Die is er nu alleen als we 1000$ bijbetalen; ok dan maar de fullsize. Die blijken tegenwoordig toch wat kleiner dan voorheen, dus reden om toch nog even bij de desk navraag te doen of dit wel echt een fullsize is. Dat blijkt het geval ondanks dat we ervan overtuigd zijn dat hier geen vijf volwassenen en vier koffers inpassen. Het is dan ook een behoorlijke beproeving om onze 3 koffers, laptoptassen en handbagage in de auto te krijgen. Maar als dat gelukt is gaan we op pad. Eerst nog snel even de Hollandse spulletjes als ontbijtkoek, salmiakjes en dubbel zoute drop afgeven bij Patti en Robert. Met hen gaan we over drie weken een weekendje cachen. En we willen niet dat de koek oud wordt en wij nog drie weken alles met ons meeslepen.

De Buick is verder wel luxe uitgevoerd en rijdt prima en vooral stil. Achteruitrijcamera en dodehoek-indicator in de buitenspiegels zijn absoluut geen standaard. Evenals een comfortsleutel waarmee je alles kunt doen zonder de sleutel uit je zak te halen. Zou helemaal fantastisch zijn als de auto de sleutel ook steeds zou herkennen, maar dat blijkt niet zo als we in Girdwood zijn aangekomen bij ons slaapverblijf. Dan krijgen we de auto niet meer gestart omdat de auto geen sleutel herkent. Dus niet starten, geen deuren kunnen openen of sluiten en geen bagageklep kunnen openen. Een kwaal waar we later nog een keer last van krijgen. Na langdurig gepruts slaat de motor aan! In Girdwood nog snel even een broodje bij de Subways gehaald en dan snel naar bed, we zijn immers al meer dan een etmaal in touw. Tijd voor rust.
Reageer hier