Onze cabin werd slechts half bewoond en dus hadden we het rijk alleen en dus ook de badkamer voor ons alleen. De huisjes bestaan uit twee woongedeeltes die verbonden worden door een badkamer die gedeeld wordt. We hadden geluk dat de andere helft niet bewoond werd.
We hebben minder geluk als we weg willen, dan blijkt de uitrit van de camping waar de cabins staan afgesloten vanwege wegwerkzaamheden. De rijweg wordt voorzien van een nieuwe asfaltlaag. En dat moet eerst afkoelen. Of we even willen wachten. Hoe lang? Een uurtje..... De Amerikanen wachten geduldig, maar Jos vindt het maar niets als hij nog een uurtje moet wachten om weg te kunnen. Hij stelt de verkeersregelaar voor om via de berm te rijden, die is minstens zo breed als de rijweg en lang genoeg om bij een nog niet geasfalteerd gedeelte te komen. De verkeersregelaar wil er niets van weten, maar voelt zich blijkbaar wel aangesproken. Dus binnen 20 minuten wordt er een oplossing gevonden en kunnen we vertrekken. Kunnen we gelijk bij de bibliotheek een nieuwe cache loggen, onze tweede first to find (FTF) in AK!
En dan rijden we op ons gemak naar Tok. Onderweg worden we natuurlijk af en toe even opgehouden door wegwerkzaamheden, wat anders. Heel Alaska is voortdurend toe aan een nieuwe toplaag van hun wegennet. Door de permafrost hebben de wegen veel te lijden en dus wordt er voortdurend aan de wegen gewerkt. Maar anders dan in Nederland staat alles dan even stil. In een staat als Alaska kan dat ook, niemand schijnt haast te hebben.
We passeren tijdens onze reis veel kleine dorpjes, soms slechts bestaand uit enkele huisjes. Soms alleen uit verschillende krotjes.
Bij een van de dorpjes staat aan het begin van het dorp dat het hebben van alcohol, of het binnenbrengen van alcohol in het dorp een misdrijf is. Het geeft iets aan van de mate waarin alcohol een probleem binnen deze gemeenschap is. Gelukkig vraagt niemand wat wij in onze auto hebben, want we hebben bier, wijn en whiskey in de auto. Er is niemand te zien. Mogelijk dat nog niemand zijn roes had uitgeslapen?
We bezoeken de noordelijke ingang van het Wrangel Saint Elias Park en lunchen onderweg, met dikke Amerikaanse boterhammen, mayonaise, honey glazed ham en cheddar cheese. Being with the Alaskans, act like the Alaskans (vrij naar Rom. 13).
En dan op naar Tok, waar we nog even een cache oppikken voordat we bij Fast Eddy inchecken. Vriendelijke ontvangst, prima kamer en onverwacht leuke buren. Een gepensioneerd stel uit Alaska, dat inmiddels in Arkansas wonen en waarvan de vrouwelijke helft in Juneau heeft gewoond. Ze wil ons wel op weg helpen om de leukste dingen uit Juneau te halen en dus belt ze even met vriendinnen en familie. We krijgen de informatie en ze nodigen zichzelf uit door met hun twee stoelen en hun grote fles rode wijn plaats te nemen voor ons motelkamer. Inmiddels lijken wij door alle muggenbulten net twee schurftige hondjes; we zitten vol met bulten (12 op 1 voet waarna het op onze enkel rustig verder gaat) en vooral Esmée krabt zich gek. De buurvrouw weet wel iets en na lang zoeken komt ze met een flesje "new skin" aanzetten. Het ziet er uit als nagelak en zo ruikt het ook, de voetjes worden ingesmeerd en het blijkt te helpen. Het jeukt niet meer maar het nieuwe laagje huid ziet er wel bijzonder uit,...
Het is allemaal heel gezellig en even later gaan we samen naar het restaurant bij Fast Eddy en delen we een tafel en een gezellige conversatie. Naast ons zit een stel waarvan zij uit Zuid Afrika komt en ook dat stel is zeer bereidwillig om in de conversatie mee te doen. We hebben een gezellige avond en voor we het weten hebben we weer een adres in de US to go to.
Reageer hier
