Dag 11: zaterdag 27 juli 2013, Tok - Whitehorse

Vandaag wordt echt een reisdag, even wat kilometers maken om richting Juneau te gaan en wat beter kennis te maken met Whitehorse, waar we vorig jaar slechts een nachtje bleven terwijl het een leuk plaatsje leek. Dus een extra dagje Whitehorse. De reis is niet moeilijk en ook niet spectaculair. We reden de route vorig jaar ook. Tot aan de grens is het een eitje, daarna wordt het een beetje ruiger.

De grens tussen Alaska en de provincie Yukon van Canada is een verhaal apart. De Amerikanen zitten boven op de grens, de Canadezen hebben hun grenspost 20 km verderop bij het dorpje Beaver Creek. De grens wordt aangegeven met borden en grenspalen. En wat nog bijzonderder is, is dat over de volle lengte van de grens een strook land van 25 meter breed is kaalgekapt. Geen boom of struik te zien.Het moet een heel karwei geweest zijn om dat voor elkaar te krijgen.

Een ander groot karwei was het aanleggen van de Alaska Highway, de weg tussen Alaska en Canada. Het gebeurde tijdens WO II, nadat Alaska deel van de USA werd. De koude oorlog begon en de noodzaak voor Amerika om Alaska te kunnen beschermen werd groter. De Amerikanen en de Canadezen sloten een akkoord en legden de weg tussen Yukon en Alaska aan, de AlCan highway. Het gebeurde in een periode an 8 maanden en 12 dagen. De snelheid werd onder andere bereikt doordat in de zomer bijna 24 uur per dag gewerkt kon worden, het is dan bijna 24 uur per dag licht. Vanaf twee kanten werden duizenden kilometer bos gekapt om de weg aan te leggen. Ze ontmoeten elkaar bij Contact Creek. Eerst als militaire weg, en later als openbare weg. Vanaf dat moment heet de weg de Alaskan Highway. In Canada is de weg in heel wat minder conditie dan in AK en zeker ook dan vorig jaar. Het lijkt wel een achtbaan met putten, heuvels en bobbels in de weg. We bereiken de douane en daar mogen we snel door nadat we verklaard hebben dat we geen verboden dingen en geen bedrag van meer dan $ 10.000,- in cash bij ons hebben. De eerste kilometers, we zijn in Canada dus we spreken weer over meters en kilometers, zijn een ware crime.

We staan ook in no time voor een rood verkeerslicht, wachtend op de pilot-car om ons verder te brengen. We stoppen onderweg om weer een American sandwich te maken, nu zelfs met extra mosterd naast honey ham, kaas en mayo als smaakmaker. We moeten wel alle moeite doen om alle muggen (ze zijn kleiner, maar steken gemener dan in AK) van ons af te houden. Na een half uurtje rijden zijn we uit de achtbaan, maar we moeten wel blijven uitkijken voor potholes, gaten in de weg tussen een tennisbal en een basketbal in. Dus uitkijken geblazen. Zelfs truckers rijden van links naar rechts over de weg om de gaten in de weg te vermijden. We passeren het tentje van de ouwetjes die we vorig jaar een bezoek brachten in hun achenebbisj tentje met prullaria en we durven eigenlijk niet te gaan kijken of ze er nog zijn. Het ziet er nog net zo uit als vorig jaar, verlaten.

Het begint te regen en voor we het weten is net echt noodweer. Gelukkig niet lang, maar het blijft wel bij tijden regenen. Tijd voor een stop. Dus we zoeken een camping op met restaurant en rusten even uit met een koffie. Als we verder rijden stopt de regen weer en we genieten van de route, met mooie uitzichten en spectaculaire uitzichten vanwege de zon die door de lichte en donkere wolken schijnt. Dit maakt reizen zo aangenaam.

De onverwachte uitzichten die je gratis krijgt. We pikken onderweg nog wat caches op en vinden een Second to Find en en First. Bijzonder dat verborgen "schatten" hier zo lang niet gevonden worden. Dat heeft vast te maken met de bevolkingsdichtheid van dit land. In Nederland is een cache nauwelijks een halve dag niet gevonden, maar hier kan het tot een paar jaar duren. Toegegeven, ze liggen soms ook op de meest onmogelijke plaatsen. In Haines Junction zoeken we even de bakker op, waar ze niet alleen brood bakken maar een ware pleisterplaats zijn voor koffie, cookies en internet. We weten dat gelukkig van vorig jaar, dus je vindt je weg een stuk sneller. We nemen koffie met een peanutbutter cookie en een butterscotch cookie. Inmiddels schijnt de zon en dus zitten we even later op het terras te genoten van de koffie met koek. En vervolgens beginnen we aan het laatste stuk van onze reis, nog anderhalf uur rijden en onderweg nog een cache loggen op een plek waar een echtpaar alle tijd neemt om uitgebreid alle uitlegborden over de omgeving te bestuderen. Het zij zo. We loggen toch ongezien. Dit deel van de route is nieuw voor ons. De berm is breder, de bergen minder hoog; maar ook hier ziet de omgeving er geweldig uit.

Daarna bereiken we snel Whitehorse en omdat we er al geweest zijn vinden we ons hotel in no time. We wandelen even een rondje, het weer is hier weer prachtig, ook 's avonds, en we vinden een plaats waar buiten kunnen eten. De kok is een beetje van slag volgens de serveerster omdat er het een een ander mis gaat bij het eten van ons en andere gasten. We eten uiteindelijk niet onverdienstelijk en het lokale biertje is aan ons heus wel besteed. En dan snel - het is inmiddels bijna middernacht en nog geheel licht- ons bedje opgezocht omdat een hele dag reizen, van 8 tot 8 toch vermoeiend is.
Reageer hier