Dag 13: maandag 29 juli 2013, Whitehorse (YU) - Skagway (AK)

Het wordt eentonig, maar vandaag starten we opnieuw met prachtig zonnig weer en temperaturen tussen de 25 en 30 graden; ons zal je niet horen klagen, hooguit dat het wildlife wel erg veel slaapt bij mooi weer. Tijd om onze spulletjes te pakken, nog even de tank vol te gooien en dan te vertrekken. Tanken was niet absoluut noodzakelijk en met de Canadese benzineprijzen misschien ook niet het meest logische om te doen, maar sinds we een paar jaar geleden ergens in de middle of nowhere met een lege tank stonden en we geluk hadden dat een verafgelegen wonende landbouwer ons wel een jerrycan benzine wilde doneren, nemen we geen risico meer. De tank gaat vol voor vertrek als we verder dan 100 mijlen rijden. We nemen nog even een kijkje in de plaatselijke slijterij - ook hier is alcohol alleen in officiële slijterijen te koop - en we staan te kijken van de hoge prijzen voor alcohol. Zeker omdat we op veel plekken haveloze mensen tegenkomen die redelijk onder invloed blijken te verkeren en bijna steeds een bruine papieren zak met fles bij zich hebben. Zoals ook in Scandinavië is gebleken, is hoge prijzen voor alcohol geen belemmering voor overmatig alcoholgebruik. Wat in de slijterij wel blijkt is dat de diversiteit van het aanbod gigantisch is! De prijzen hebben wel invloed om ons eigen alcoholgebruik en met lege handen verlaten we de winkel.

We rijden de stad uit langs de plek waar het adelaarsnest is en we kijken nog even of de jongen zich wat aan de rand van het nest wagen. De jongen blijven waar ze eerder al waren, maar een paar bonen verderop zit vader, of moeder, en dat levert een mooi plaatje op. Op weg naar Skagway maken we een tussenstop bij de Wolf Creek Trail, een mooie wandeling in een bosgebied buiten Whitehorse, deels langs de Yukon en deels langs een zijriviertje van de Yukon.

Mooi gebied met afwisselende vegetatie en leuke doorkijkjes, dat in sommige delen van het jaar niet helemaal toegankelijk is vanwege de hoogte van de water in het zijriviertje. Wij moeten uiteindelijk wel een omleiding nemen als we geen natte voeten willen, maar we kunnen de trail afmaken. We hadden gedacht dat we deze kleine trail wel in een uurtje konden doen, maar we hebben er dik tweeënhalf uur voor nodig. We rijden verder naar Emerald Lake en stoppen voor een fotoshoot en een boterham. Het meer is alle kleuren blauw, van licht groenblauw naar donker blauwgroen en alle variaties ertussen. Het meertje is ontstaan als eind van een gletsjer, waarbij veel kalk in combinatie met limestone de kleurschakeringen teweegbrengt.

Adembenemend om van bovenaf te zien, zeker met veel zonlicht erop. Als we even later aan de rand van het meer staan is er van de kleur niets meer zichtbaar, de inval van licht is dus cruciaal om dit natuurverschijnsel waar te nemen. Bij Carcross waar vroeger de kariboes overstaken rijden we even naar het meer dat er is. Vorig jaar bleek dat de gemeenschap er alles aan deed om meer toeristen te trekken en we merken dat ze daar wonderwel in lagen. Niet alleen vanwege de zandduinen die er net buiten het dorp liggen, maar ook de voorzieningen die in het dorp zijn aangebracht. Veel winkeltjes worden erbij gebouwd, ze hebben een voorbeeld van een antiek schip dat deels bestaat uit originele delen en verder is ingevuld met een stalen frame en ze hebben het strandje langs het meer beter toegankelijk gemaakt met een groot observatiedek en een goed trap naar het strand.

Er wordt behoorlijk gebruik gemaakt van het strand en de winkeltjes worden goed bezocht. We rijden na Carcross door naar de grens, waarbij we onderweg een rimpelloos meer zien met prachtige reflecties van bergen en gletsjers, je kan er niet aan voorbijgaan zonder er even van te willen genieten.

De grens bij de Canadezen is een formaliteit, er staat een huisje en niemand komt naar buiten, dus rustig doorrijden. De Amerikaanse douane is van een ander caliber. Eerst een half uur in de rij staan wachten, waarbij soms de auto's makkelijk door mogen rijden en soms mag er geen enkele auto naar het loket doorrijden (geen idee wat ze dan doen; klaverjassen ...? Als wij aan de beurt zijn waarschuwt Esmée nog dat we langzaam moeten rijden om de ambtenaar tevreden te stellen, maar het ongeduldige gebaartje van de douanier wijst anders uit. Dan de gebruikelijke riedel, waar kom je vandaan, waar ga je naar toe en heb je iets gekocht in Canada? En natuurlijk de onvermijdelijke vragen over wapens, alcohol en drugs in de auto. Als alle vragen goed zijn beantwoord worden we met een ongeduldig gebaartje verder gestuurd. "Have a good one", kan er nog net vanaf. En dan zijn we 10 minuten later in Skagway. Bij ons hotel worden we er nog even op gewezen dat het hotel boven de kroeg ligt en dat de kroeg tot 5 uur open blijft, dus dat het lawaaiig wordt. Als we dat niet willen hebben ze wel een ander adres voor ons. We kiezen voor het laatste en een kwartiertje later hebben we onze intrek genomen bij Sgt. Preston's Lodge, waar de dame bezorgd is of de kamer niet te warm is geworden door de hitte van de laatste dagen. Ze zoekt de koelste kamer voor ons uit, kamer dertien op onze dertiende vakantiedag. Het is een mooie kamer en de warmte valt mee. Bovendien is er een fraaie ventilatorkolom, dus dat houden we wel uit. Met $ 98,= bovendien nog de goedkoopste kamer tot nu toe op deze vakantie.

Als we het dorp inlopen zijn er nog mega-veel toeristen, maar een half uurtje later worden die blijkbaar weer aan boord van de cruise-schepen verwacht en loopt het dorp leeg. Skagway bestaat bij de gratie van de toeristen waarvan de meesten met de cruise-schepen komen. Soms liggen er 5 cruise-schapen tegelijkertijd en is de bevolking vertienvoudigd tot 5000 mensen die dan allemaal door dezelfde winkelstraat slenteren en zich sufkopen aan alles wat toeristisch is. Kleding, goud, zilver, juwelen en edelstenen en alle andere prullaria die toeristen kopen waaruit later moet blijken dat ze er geweest zijn. Wij zoeken een plek uit om te eten en we krijgen steeds meer behoefte aan groente, dus vandaag veel groene salade wel met wat frietjes en natuurlijk een Alaskaans biertje. We liggen vroeg onder de wol, dat komt door het uurtje tijdsverschil dat we vandaag hebben, maar ook dat we merken dat we door het vele licht weer veel te lange dagen maken waardoor we onszelf dit keer verplichten tijdig naar bed te gaan.
Reageer hier