Vandaag zijn we vroeg wakker het is net 4 uur geweest als we besluiten maar uit bed te gaan, toch last van een beetje jetlag? Tijd genoeg om even de tekst van de blog bij te werken en de dag voor te bereiden. We moeten op tijd in Whittier zijn voor de boot naar Valdez, maar we moeten daarvoor zorgen dat we op tijd bij de tunnel zijn die de enige toegangsweg is naar Whittier. Het is een eenbaanstunnel, waar afwisselend treinverkeer en autoverkeer van en naar Whittier rijden. We kunnen een keer per uur door de tunnel naar Whittier, dus zorgvuldig plannen is vandaag van belang. We willen onderweg natuurlijk ook nog wat caches zoeken en vinden.
Eerst ontbijten en als we de eetzaal binnenkomen is het net alsof tussen vorig jaar en nu de tijd absoluut heeft stilgestaan. Dezelfde oude mevrouw die met een nors gezicht wat melk, sinaasappelsap en koffie op tafel plaatst en als je al wat bij de tafel van de buren hebt geleend krijg je het boze oog op je gericht. Even later gaat ze buiten op de veranda een sigaretje zitten roken, precies als vorig jaar. We grappen erover met onze tafelgenoten, een gepensioneerd echtpaar waarvan zij onderwijzeres was op de basisschool en hij conciërge op de middelbare school, zijn oude middelbare school. We hebben dus wat gemeenschappelijke referentiekaders, delen wat zorgen over ontwikkelingen van kinderen en hun ouders, maar zien gelukkig dat er nog steeds veel goed gaat op scholen en in gezinnen. Terwijl we ontbijten komen de eigenaresse en haar zoon binnen, ook precies hetzelfde als vorig jaar. Hij met zijn krantje en zij onmiddellijk achter de computer om de rekeningen klaar te maken. Hij bestudeert de koopjes en meldt die aan zijn moeder en knipt vervolgens de bonnetjes ervan uit de krant. We kunnen ons voorstellen hoe alle dagen hier hetzelfde zijn.
Na het ontbijt pakken we de spulletjes in en vertrekken richting Whittier. Geocachen in Alaska valt niet altijd mee, de inschatting van moeilijkheid en terrein zijn toch wat anders dan we in Nederland gewend zijn. En eigenlijk willen we niet te veel tijd verdoen met lang zoeken vanwege ons krappe tijdschema. Onderweg vinden we uiteindelijk slechts drie caches langs de route. We zien onderweg nog wel hele scholen rode zalmen in een riviertje in de buurt van de viskwekerij. Dat blijft een fascinerend gezicht.
Als we bij een van de stops wegrijden verschijnt in het display van de auto de tekst "change oil". Echt weer iets voor ons om zoiets te hebben. In Whittier zullen we op zoek gaan naar een oplossing. We zijn op tijd voor de tunnel en na even wachten mogen we de 6 km lange tunnel in. Redelijk donker, vochtig en binnenin ruwe muren en plafonds en een spoorrails in het wegdek waar je overheen rijdt. We worden via een verkeerslicht in de buis gedirigeerd en binnen no-time ben je er al doorheen; het lijkt nog het meest op een attractie in de Efteling.
We hopen dat Hertz hier een mini-office heeft, maar het blijkt dat Avis hier het alleenrecht heeft. We bellen met de helpdesk en die weten weinig anders te zeggen dat we naar Anchorage terug moeten. We melden dat da geen optie is omdat we in de wachtrij staan voor de Ferry naar Valdez, waarna de dame vraagt of dat in Canada is!! Als we melden dat het Alaska is, vraagt ze of het dicht bij Fairbanks is!! Geen idee waar ze over praat en dat moet dan gestrande reizigers van Hertz raad geven. Het enige dat ze kan uitbrengen is dat het heel vervelend is en dat we dan maar naar enkele bekende servicepunten moeten gaan om het euvel te laten verhelpen. Als we melden dat de bekende servicepunten in Valdez niet te vinden zijn, krijgen het advies dan maar een garage te zoeken en het bedrag voor te schieten. Als we melden dat we daar slechte ervaringen mee hebben - vorig jaar duurde het 9 maanden voordat we het geld van een bandreparatie terug ontvangen hadden, meldt ze meeleven dat het heel vervelend is. Als we vervolgens melden dat dit al de tweede auto in twee dagen is, met nu weer een nieuw probleem meldt ze netjes dat we bij terugkomst maar met de manager in Anchorage moeten praten over compensatie. Van dit soort adviezen worden we niet blij. Dus laten we de dame in ieder geval een melding n het systeem maken over onze klacht. Dat doet ze braaf, maar je schiet er niets mee op. Uiteindelijk kost het straks weer een halve ochtend om hun vergeten werk te doen. Je vakantie wordt er een beetje door vergald.
We pikken nog snel drie caches op en melden ons dan bij de ferry. Daar krijgen we geld terug omdat we een kleinere auto hebben dan verwacht. Scheelt toch weer geld voor een hamburger in Alaska ($ 18) of voor motorolie.
Na enig wachten mogen we de ferry op en dan is het verder genieten van het mooie weer op het dek en de relaxte vaartocht naar Valdez. We luieren wat in een zonnestoeltje, eten een broodje, schieten wat foto's en kletsen wat met medepassagiers. We spotten twee walvisjes, wat puffins en varen door een ijsveld bij de Prince William Sound. De Prince William Sound is een deel van de Golf van Alaska ten zuiden van Alaska. Hij heeft een kustlijn van een kleine 5000 kilometer. In het oosten, noorden en westen wordt de Prince William Sound omgeven door de Chugach Mountains.De baai is vernoemd naar prins William, de latere koning Willem IV van het Verenigd Koninkrijk. In het noorden van de baai komt de Columbia-gletsjer over een breedte van 10 km uit in de Prince William Sound.
In de Sound drijft een grote hoop ijs van de gletsjer en daardoor is het gebied een stuk koeler dan de omringende gebieden, alsof je een glas whisky koelt met ijsblokjes ;-) , we hebben hier warme jassen nodig om het buiten een beetje uit te houden, terwijl we eerder in t-shirtjes buiten konden zitten.
Na de Prince William Sound wordt het weer wat warmer en plots zien we een groep orka's (killer whales), die hun scherp gepunte rugvin boven het water uitsteken. Ze worden niet zo vaak gezien, dus we hebben nu iets bijzonders meegemaakt. Al met al is het een hele mooie en ontspannen overtocht waardoor we het absoluut niet als een reisdag ervaren.
Na vijf en een een half uur bereiken we Valdez, waar we snel inchecken en daarna zalm gaan eten bij the Halibut House, verse vis in een McDonalds omgeving, heerlijk.
Er ligt nog een niet gevonden cache in Valdez en we zijn vastbesloten die als eerste te vinden. En dat lukt, dus een FTF in Alaska! Een FTF scoren lukt in de regio Roosendaal al niet meer 10 minuten nadat de cache online is gekomen.
Daarna nemen we nog een kijkje bij de viskwekerij omdat er vaak beren komen en jawel, er staat al een hele groep fotografen te wachten. We rijden even door naar de plek waar duizenden zalmen elkaar verdringen om terug te kunnen naar de kwekerij. Hij leken wel palingen in een emmer, zo krioelen ze over elkaar heen. Vorig jaar zijn we hier ook wezen kijken, maar toen met laag water. Dan is het vele malen fascinerender omdat je het dan echt goed ziet, maar ook nu blijft het bijzonder al die zalmen zo op elkaar gepropt. Als we terugrijden naar de plek van de fotografen blijkt er een moederbeer met vier jongen aangekomen te zijn.
Dus snel uitstappen, tele-lensje op het toestel plaatsen en foto's maken. De jonge beren moeten leren vissen, maar ze kunnen er nog niets van. De beren keren na een kwartiertje onverrichter zaken terug naar het bos. We zagen vandaag alles bij elkaar veel wildlife. Een mooie dag, een zonovergoten boottocht, veel wildlife en een first to find, wat wil een mens nog meer, behalve het gedoe bij Hertz?
Reageer hier
