Dag 27: maandag 12 augustus 2013, Anchorage - Etten-Leur (dag 28: dinsdag 13 augustus 2013)

We hebben geslapen in precies hetzelfde hotel als vorig jaar op onze laatste vakantiedag. Dat lijkt heel gewoon, maar we hadden een hotel geboekt met een heel andere naam dan vorig jaar. Blijkt de Quality Inn te zijn overgenomen door een andere keten, ze heten nu Alex hotels. De kamers zijn heel groot - twee tweepersoonsbedden - veel ruimte eromheen, een grote badkamer en een joekel van een tv-scherm. We gebruiken een bed om de koffers op te leggen en die te vullen en de rest van de kamer als uitstalplaats van stapeltjes kleren, schoenen, elektronica, leesmateriaal en allerhande zaken die we tijdens onze reis hebben verzameld. We rijden nog even langs het huis van Patti en Robert omdat Jos’ wandelschoenen er nog staan. Robert wilde ze perse drogen op een van zijn vernuftige schoendrogers. Twee pijpjes waar de schoenen op geplaatst worden en waardoor langzaam warme lucht in de schoenen wordt geblazen. Ze werken fantastisch hebben we eerder gemerkt en Robert vertelt trots dat er al veel winters zijn geweest dat hij er plezier van heeft gehad. Hij wil onmiddellijk een exemplaar ervan aan Jos meegeven, net zo makkelijk als hij eerder tientallen filmkokertjes, petlings, een bison-container en twee paar sokken in onze handen stopte om mee te nemen. Hij wil ook nog even twee pond zalm aan ons meegeven, maar dat vinden we langzamerhand toch te gek. Robert zou het hemd van zijn lijf aan anderen geven als hij er een ander een plezier mee kan doen. Ontroerd over zoveel goedheid nemen we opnieuw afscheid van Robert en we pinken een traantje weg. We hebben het geweldig goed gehad in Anchorage en Patti en Robert hebben ongelooflijk goed voor ons gezorgd. Ze hebben kosten noch moeite gespaard om ons een paar fantastische dagen te bezorgen. Patti had nog aangeboden dat ze ons een rondleiding door het ziekenhuis van Anchorage - waar ze werkt - zou verzorgen, maar we hebben helaas te weinig tijd. We pakken natuurlijk de cache van de dag (voor de souvenir als je alle 31 dagen van augustus) en een paar extra voor de zekerheid en rijden naar de luchthaven. Bij de balie is uiteraard de manager niet aanwezig - weg wegens familieomstandigheden (al drie weken?) en op onverklaarbare wijze is de nog openstaande factuur van $ 169 al voldaan. De rekening van het olieverversen kan helaas niet worden voldaan, we kunnen een tegoedbon krijgen. We besluiten deze kwestie net als vorig jaar voor te leggen aan Hertz Internationaal; duurt soms even, maar dan komt er tenminste een bevredigende oplossing. We leveren onze bagage af en duiken de lounge in om nog even na te genieten van onze vakantie. De lounge in Anchorage is karig gevuld, bijna niets te eten of te snoepen - terwijl we gewend zijn aan lounges met uitgebreid eten en drinken. We brengen er onze tijd wel door en voor we het weten zitten we in het vliegtuig naar Keflavik. De tussenstop in Keflavik is kort en als je op weg naar huis bent is dat ook niet erg. Als je toch op weg naar huis bent hoeft het ook niet zo lang te duren. Er is wat ontbijteten met wat kaas en wat zoetigheid. En koffie, want dat kunnen we nu wel gebruiken. Eerder op de ochtend hebben we al gemerkt dat we verplaatst zijn in het vliegtuig van Keflavik naar Amsterdam. In plaats van een lekkere brede stoel voorin het vliegtuig zitten we plots rijen naar achter in een gewone stoel, met alleen meer beenruimte. Volgens ons was dat niet de bedoeling, maar de stewardessen proberen ons ervan te overtuigen dat dit de eigenlijke comfortklasse is. De plaatjes op de website en in de boekjes suggereren iets anders. Moeten we ook daar nog een keer achteraan. De reis naar huis is verre van comfortabel. We hebben stoelen gekregen aan weerszijden van het gangpad, een gezellig conversatie kun je op die manier wel vergeten. Verder blijkt de beenruimte te bestaan uit een open plek bij de toiletten, die beurtelings wordt gebruikt voor de wachtrij naar de toilet of voor mensen die even hun benen willen strekken en een bewegingsoefeningetje willen doen. Comfort is een relatief begrip, dat blijkt vandaag wel weer. Gelukkig duurt de reis niet lang meer en we zijn blij wanneer we op Schiphol de cabine uit kunnen. Snel de koffers pakken en dan naar huis. Dat blijkt niet zo eenvoudig want de bagageband op Schiphol wil niet meewerken, die houdt er gewoon mee op. Dus geduldig wachten is het enige wat erop zit. Na een uur komen dan toch de koffers, weliswaar op een andere bagageband, maar ze komen. Snel de bus in naar Van der Valk hotel en dan met de auto naar huis. De eigen auto is laag als je vier weken in een SUV hebt gereden en de snelheid van onze medeweggebruikers is angstaanjagend hoog. Het zal weer een paar dagen duren voordat we eraan gewend zijn. De slaapverschijnselen nemen bezit van ons, dus ventilatieroosters vol open en de radio aan. De reis naar Etten-Leur zou niet langer moeten duren. Nog even een drankje, snel wat eten en dan slapen. Na een veel te lang etmaal wacht een vertrouwd bedje.