De dag na het berenfeestje zijn we toch wat minder fris dan we dachten en hoopten. Laat opblijven is niks voor ons en met een drupje alcohol erbij is de ochtend niet echt aan ons besteed. Als we bij het ontbijt aanschuiven om 9:00 uur is de familie uit Pensylvania al helemaal fit, tja die drinken geen alcohol. De rest van de bewoners is nog onder zeil. We nemen met een welgemeende hug afscheid van onze Pensylvania vrienden, zij gaan richting Valdez.
Wij doen het vandaag een beetje rustig aan en dat kan ook omdat we een vliegtuigje hebben besproken om ons over de gletsjers te vliegen. We hadden de keuze uit 's morgens om 11:30 uur of 's middags na 16:00 uur. Wij kozen voor het eerste en dat blijkt een goede keuze achteraf. 's Middags wordt het weer bewolkter.
We wandelen naar de brug en worden daar opgehaald door een busje van het verhuurbedrijf. Daarna is het een kwestie van een handtekening zetten en dan naar het vliegveld. Daar staat het vliegtuig al klaar. We delen het vliegtuig met een dame uit Canada en de piloot, Austin. We vertrekken met stralend weer en dat zal de hele vlucht zo blijven.
We gaan over rivieren, dalen, verse aardverschuivingen (die had Austin vanmorgen nog niet gezien) en vliegen over heel veel gletsjers, met en zonder naam. Die laatste danken hun naamloos bestaan aan het feit dat ze te klein zijn voor een eigen naam! Een kwart van de oppervlakte van het park is gletsjer, ongeveer 5000 vierkante mijl.
De Malaspina is de grootste en is net zo groot als de staat Rhode Island. We vliegen eroverheen en we kunnen bijna niet geloven wat we zien. Er zijn gletsjers die alleen beginnen en samenvoegen met andere, en soms krijgen ze de naam van een van de oorspronkelijke gletsjers, maar soms ook een volkomen nieuwe naam.
We zien ijsmeertjes zo blauw dat het bijna onnatuurlijk is en ijsmeertjes die naast elkaar liggen en volkomen van kleur verschillen, de ene azuurblauw en de ander de kleur van lichte chocolademelk. We zien zelfs een meertje bovenop de ijsmassa van een gletsjer.
Er zijn enorme ijsmassa's die kilometerslang door het gebergte glijden - de Nabesca Clacier met 75 mijl de langste - of soms kortere die bijna van de berg afstorten om dan een nieuwe gletsjer te vormen. Wij zijn sprakeloos van bewondering. We eindigen boven de Root Glacier, waar we gisteren bovenop liepen.
We zien Kennicott vanuit de lucht en de piloot laat ons ook nog even de ingang van een verlaten mijnschacht zien.
De 70 minuten van de vlucht vliegen voorbij en pas later merken we dat we bijna 90 minuten in de lucht zijn geweest en daarmee hebben we waar gekregen voor onze dollars.
Dankzij het prachtige weer verloopt onze vlucht bijna zonder enige turbulentie en als we die wel hebben en we onze piloot melden dat het ons goed gaat draait hij extra rondjes in de lucht. Na een vlekkeloze vlucht landen we weer op de airstrip van McCarthy.
We laten ons afzetten bij de Patato voor een lunch met hamburger en salmonburger. Het smaakt fantastisch. Het biertje in de Golden Saloon zit er nog niet in, want die gaan pas om vijf uur open. We wandelen terug naar onze cabin en besluiten tot een rustig middagje.
We lezen wat en rusten wat en genieten na van onze vliegtocht.
's Avonds kijken we of we bij de camping die een halve mijl verderop ligt wat lekkers kunnen eten, maar als we alleen burgers zien, besluiten we toch naar McCarthy te gaan en te gaan eten bij een van de beste restaurants van Alaska, in de McCarthy lodge.
De McCarthy lodge is een gerenommeerd restaurant, dat net aan de andere kant ligt van het hotel waar ook de Golden Saloon deel van uitmaakt. We kunnen pas een uurtje later terecht en dus is het tijd voor een biertje bij de Golden Saloon.
Als we om 20:15 uur binnenschuiven bij de McCarthy lodge zijn we de laatste gasten. We worden lekker gemaakt door een groep Duitsers met Amerikaanse gidsen die vertellen hoe geweldig het was. Wij moeten het nog zien.
We bestellen een maïsmousse met spinazie en scallop en een Copper River zalm voor Esmée en een Ribeye biefstuk voor Jos. Het voorgerecht is niet helemaal onze smaak, beetje te zoete maïsmousse, maar de hoofdgerechten zijn "spot on", helemaal goed bereid en met heerlijke sauzen en bijgerechten. We geloven er echt in dat dit een klasse-restaurant is, of beter een restaurant met een klasse-chef. We drinken er een heerlijk flesje Australische Sauvignon Blanc bij en we zijn helemaal content.
Ondanks dat we inmiddels de enige gasten zijn en alle tafels vol met vuile borden en glazen staan. We ontdekken dat de muziek uit een iPhone komt en we noteren nog een de naam van de singer/songwriter, Ray Lamontagne met de cd Trouble, een echte aanrader volgens ons.
Voldaan verlaten we het restaurant na het betalen van de rekening van $ 130,- waarvan we overtuigd zijn dat het dit geld helemaal waard was. We ontmoeten nog meer Nederlanders die ook naar McCarthy zijn gevlogen om de moeilijke weg te vermijden. We weren nu al dat we ze in Tok weer terug gaan zien. We wandelen terug naar onze Lodge en hebben geen moeite met slapen, na nog een klein nachtmutsje.
Reageer hier
