Vandaag begint de dag met zon, het is niet voor niets zondag. We hebben ons ingeschreven voor een gebedsdienst op het water in de Chapel of the Sea. De schipper van de Little Lulu Belle stelt iedere zondag zijn cruise-schip ter beschikking voor een dienst. Mensen vanuit heel Amerika die dan in Valdez zijn, schrijven in om deel te kunnen nemen en delen een moment van gebed en bezinning. Het is een heel bijzondere dienst, dobberend op het water tussen de zee-otters en zeeleeuwen, met de zon weerkaatsend in het water en de besneeuwde bergen rondom, met zang en gebed. De dienst wordt geleid door een dominee van de Church of the Nazarene. Hij begint met te zeggen dat hij presbyteriaans is en mogelijk dingen gaat zeggen die niet iedereen evenveel kan waarderen, maar dat ieder gewoon weg mag gaan.
Het levert een vrolijk moment op. De dienst is licht van toon, vol van hoop en saamhorigheid. Na de dienst varen we terug naar Valdez en is er ruimschoots de gelegenheid om zee-otters en zeeleeuwen te bewonderen.
Het is blijkbaar de eerste zonnige zondag in Valdez. We boffen.
Na de dienst kleden we ons om en gaan we nog wat caches pakken.
Omdat de vistrip niet doorgaat hebben we vandaag zeeën van tijd en met dit mooie weer is dat geen straf. We vinden caches op allerlei plekken. Boven op de kliffen, op een pad waar net de beren gezien zijn (we rammelen extra hard met onze berenbellen) en op de rotsen die alleen bij eb droogstaan. Het leuke van geocachen op vakantie is dat je op veel mooie plekjes komt die bekend zijn bij de locals die de cache gelegd hebben maar het zijn bijna allemaal plekjes die niet in de reisgidsen staan. We zoeken ook nog een cache bij twee grote buizen waardoor water onder de weg doorstroomt.
Volgens de beschrijving moet de cache in een van de buizen zitten, maar waar we ook zoeken, geen cache te vinden. Wel vinden we een stuk vislijn dat aan de buis vastzit. Het levert ons veel schrammen en blauwe plekken op maar helaas geen cache. We tanken de auto af en doen alvast wat inkopen voor de komende dagen, want in het Wrangel St. Elias is weinig tot niets te krijgen. Even een paar dagen zonder voorzieningen, dus dat vraagt wat extra voorbereiding.
Aan het eind van de middag willen we nog even op terras gaan zitten, maar dat willen blijkbaar veel mensen, dus we kunnen even niet terecht bij ons favoriete terras van de Fat Mermaid aan de haven en uiteindelijk belanden we een stukje verder op terras. Als we er aankomen zit er nog niemand, maar als wij er eenmaal zitten met een biertje loopt het terras toch snel vol. Met een bordje calamares erbij is het er goed te doen.
We kruipen wat eerder in ons bedje, want morgen hebben we een lange tocht voor de boeg.
Reageer hier
