Dag 21: dinsdag 6 augustus 2013, Fairbanks - Elliott Hwy - Dalton Hwy

We mogen met onze huurauto niet naar de Arctic Circle, autoverhuurders vinden de risico's te groot dat de auto's beschadigd worden op de onverharde wegen. We kunnen er ons niet zo veel bij voorstellen, sommige onverharde wegen zijn net zo vlak als asfaltwegen en gravel vindt je niet alleen op onverharde wegen, maar ook op ieder parkeerterrein en vaak ook op wegen waar het wegdek wordt gerepareerd. Maar goed, we willen niet te veel afwijken van de voorschriften vanwege verzekeringsrisico's. Maar het is een mooie dag om een stukje te rijden en hier en daar een cache langs de weg op te pakken. Maar eerst stoppen we bij een mooi stukje Alaska Pipeline. Vlak langs de weg ligt een mooi glimmend stuk van deze belangrijke oliepijplijn die van Prudoe Bay naar Valdez loopt. De economie van de staat Alaska is in grote mate afhankelijk van de oliedollars. Onze motel-eigenaresse zei het als volgt: "je krijgt meer straf als je op de pipeline schiet met een geweer, dan wanneer je op een medemens schiet". Vandaag is de pipeline bijna overal heel dicht bij de weg die wij nemen. De pipeline loopt niet alleen kaarsrecht door het landschap, op veel plekken is hij bewust zigzag geplaatst om uitzetten en krimp van het metaal op te kunnen vangen. De buis is ook bestand tegen bosbranden en extreem hoge temperaturen doordat de buitenlaag gemaakt is van vuur- en hittebestendig materiaal. De pijplijn is niet overal zo glimmend als bij Fairbanks, de meeste kilometers pijp zijn dof grijs van uiterlijk. Cachen kent veel aspecten. Een van de belangrijkste is de juiste weg vinden. Dat lukt niet als de cache legger je (bewust?) op het verkeerde spoor zet. We gaan op weg bij een aangegeven trail, maar wat we ook doen, we komen niet dichterbij. Er moet dus een andere weg zijn en dat blijkt ook zo te zijn. Alleen heeft die trail een heel andere naam. Hoe moeilijk wil je het maken, zeker in een terrein dat zeer geaccidenteerd is. Een ander aspect is het interpreteren van de aanwijzingen. We merken dat we de finesse van de taal missen en daardoor soms moeilijker - of helemaal niet - de juiste plek van de cache vinden. Soms hebben we daar gelukkig geen last van en zo vinden we vandaag een primeur. We vinden gewoon een cache die er al even ligt en die nog niemand gevonden heeft. Hij ligt op een mooi plekje, aan een stroompje met een stenen strandje en een stijle oever met flinke rotsen ernaast. Het enige dat dit idyllische plekje verstoort is de hoeveelheid muggen. Je kunt niet alles hebben. Als we de Dalton Hwy bereiken is het eerste dat opvalt, de hellingshoek van de wegen, het gaat stijl omhoog en omlaag. En in de eerste kilometers is het wegdek ook nat en zompig. We snappen onmiddellijk waarom alle auto's die van de andere kant komen zo smerig zijn. Ze zitten onder de modder. Daarna wordt de weg droog en hebben we een harde leemlaag waarover we rijden. Het volgende deel is zanderig en wordt door sproei-auto's nat gehouden. De weg is wat smaller, maar het is rustig op de weg, dus het leidt nergens tot problemen. Het laatste deel van de weg die wij rijden tot aan de Yukon is verhard. We rijden over de Yukon brug, de meest noordelijke en enige brug in Alaska die over de Yukon-rivier ligt. We drinken koffie in het enige koffietentje, tanken nog even wat gallons benzine (voor alle zekerheid) en bezoeken het kantoor van de BLM (Bureau of Land Management). Daar ontmoeten we Dan, een piloot die nog wel even een verhaal kwijt wil nadat we op verzoek hebben gemeld dat we uit Nederland komen. In 1982 of '83 heeft hij op Hawaii Prins Bernhard en "sir Erik Hazelhoff" rondgevlogen. Juliana en Beatrix deden officiële dingen en Bernhard en Hazelhoff deden de leuke dingen. Bernhard deed een deel van het vliegen (un-official of course). Opvallend is dat hij Hazelhoff steeds "sir Erik" noemt, alsof hij een Engelse adelijke titel heeft (of had). We begrijpen dat de heren samen een leuke tijd op Hawaii hebben gehad. Dan's gezin leefde deels op Hawaii en deels in Alaska, de winters in Hawaii uiteraard. Als ik vertel over onze blog, krijg ik onmiddellijk een business-kaartje van hem. Ik moet hem wel goed vermelden natuurlijk. Op de weg terug krijgen we een ervaring die ons wat anders laat kijken tegen de verhuur-regels. Op een stuk weg met gravelwegdek komt een van de Ice-road truckers ons tegemoet met zijn verlengde vrachtauto en terwijl hij omlaag raast (wij rijden rustig omhoog) krijgen we in een bocht uit zijn slipstream een vracht gravel over ons heen. Stenen raken ons overal en we verbazen ons erover dat de voorruit heel blijft. De rest van de auto zien we later en ook die blijkt alleen behoorlijk vies en niet beschadigd. We hebben geluk. Na deze ervaring snappen we beter waarom de weg naar de arctic circle niet toegestaan is. Je kunt de weg mogelijk goed berijden, de weg is prima en je rijvaardigheden vast voldoende, maar een gravel-regen te veel en je eindigt met een beschadigde wagen, hopelijk alleen blikschade, maar in het ergste geval een kapotte voorruit. Vorig jaar hadden we onderweg een lekke band door een scherp steentje en op deze weg kan dat natuurlijk ook en met mogelijk meer dan één lekker band (we zien dat veel auto's meer dan een extra reservewiel meenemen). We denken nu iets milder over de verhuurvoorwaarden, maar toch hadden we liever naar de arctic circle gereden. We willen in Fairbanks eten bij de Salmon-bake bij Pioneer Park, maar als we eraan komen hebben we nog een half uurtje om te eten. Dat lijkt ons niks, want dat betekent alles snel naar binnen schrokken. We eten nog een keertje bij Danny's; altijd open en altijd kunnen eten wat je zelf wilt, ongeacht de tijd dat je er bent ('s nachts ontbijten? Geen probleem). Tegen 23:00 uur zijn we thuis en we kijken nog even naar de ondergaande zon: wat overigens niet wil zeggen dat het dan al donker wordt.